هرگاه مالى را كه غصب كرده غاصب ديگرى از غاصب اوّل بگيرد و از بين برود، صاحب مال می تواند به هر یک از آن دو مراجعه کند و مال را طلب نماید.
اگر كسى مالی را غصب كند بايد مال الاجاره آن را در مدّتى كه دست او بوده مطابق معمول بپردازد، هر چند از آن استفاده نكرده باشد.
هرگاه از مالى كه غصب كرده منفعتى به دست آيد، مانند اين كه برّه اى از گوسفند غصبى متولّد شود، يا ميوه اى از باغ غصبى به دست آيد، تمام آن ملك صاحب مال است، هر چند غاصب هم زحمت كشيده باشد.
هرگاه در حوضى كه مثلًا يك آجر يا يك سنگ آن غصبى است وضو بگيرد اگر وضوى او تصرّف در غصب محسوب شود اشكال دارد، همچنين اگر شير آب يا قسمتى از لوله كشى غصبى باشد.
احتیاط واجب آن است که آب وضو یا ظرف آن و مکان وضو غصبی نباشد.
نمى تواند، بلکه باید اگر صاحب آن را مى شناسد به او بدهد و اگر نمى شناسد حکم مجهول المالک را دارد.
اصل زیارت او باطل نیست؛ ولى این کارهاى حرام ثواب زیارت او را کم مى کند، یا از بین مى برد.
جایز نیست و ثواب و امثال ذالک هم ندارد چون قرآن قصد تقرب می خواهد و غصب با قصد تقرب جمع نمی شود.
هرگونه تصرف در مالی که غصب شده حرام است و تفاوتی در نوع آن نیست.
اگر نداند جای دیگری بوده، اعتكاف او صحيح است؛ ولى اگر غصب بودن را مى دانسته و حكم اعتكاف در محل غصبی را نمى دانسته، اعتكاف او صحيح نيست.
مسلّط شدن بر اموال بيت المال مسلمين بدون حق نيز غصب است و تمام احكام غصب را دارد و مسؤوليّتش از جهاتى بيشتر است.
هرگاه کسى نگذارد مردم از مسجد یا مدرسه و پل و جاهاى دیگرى که براى عموم ساخته شده استفاده کنند، حقّ آنان را غصب نموده، همچنین اگر کسى در مسجد و مانند آن جایى براى خود مى گیرد و دیگرى نگذارد از آن استفاده کند.
