درصورتی‌که واقعاً به تشخیص حاکم شرع عسر و حرج حاصل شود، (مثلاً مرد در دسترس نباشد یا مدت را نبخشد) تفاوتى بین عقد انقطاعى و دائم نیست و حاکم شرع زوج را ملزم به بذل باقیمانده مدّت می‌کند و اگر زوج قبول نکند، حاکم شرع به‌عنوان ولىّ ممتنع باقیمانده مدّت را می‌بخشد و زوجه می‌تواند بعد از سپرى شدن عدّه شوهر کند.
اگر مطالبه کند باید بپردازد ولی اگر مطالبه نکند به‌صورت دینی بر عهده شوهر است.
چنانچه واقعاً شوهرش غیرقابل‌تحمل است و یا به دلیل دیگری قدرت بر ادامه ندارد می‌تواند به یکی از علمای محل مراجعه کند تا باقیمانده مدت را ببخشد سپس عده نگه دارد و بعد از عده می‌تواند ازدواج کند.
اذن پدر شرط واقعی است و لذا عقد باطل است و اگر علم داشتند نامشروع است و تنها در صورت عدم علم و تصور به حلال بودن حلال‌زاده است.
ازدواج موقّت هرچند براى لذّت بردن هم نباشد بلكه به‌قصد محرم شدن نزديكان آن دختر باشد جایز است، البته اگر پسر و دختر نابالغ هستند، باید شرایطی رعایت شود که در حکم ازدواج با نابالغ به‌قصد محرمیت ذکرشده است.
چنانچه زن از زمان متعه اطلاعی ندارد و به او وکالت به هنگام اجرای صیغه نسبت به هر زمان نداده است متعه باطل بوده است و اگر نزدیکی کرده‌اند باید به‌اندازه عدّه صبر نموده، سپس با مرد دیگری صیغه عقد بخواند.
اگر دلیل خاصی وجود نداشته باشد قول کسی که ادّعای کمتری دارد پذیرفته می‌شود.
تمام هزینه‌هایی که به‌واسطه جنین بر مادر تحمیل شود بر عهده شوهر است.
در فرض سوال عقد دائم شما صحیح است هر چند بهتر است احتیاطا دوباره خوانده شود.
اجازه برادر معتبر نیست و اطّلاع ندادن به او خیانت محسوب نمی‌شود ولى مشورت با او مناسب است.
وظیفه امربه‌معروف و نهی از منکر مشروط به‌شرط خاصی نیست، ولی تحقیق و تفحص لازم نیست.
