آنچه از ادله درباره رجوع استفاده می‌شود مخصوصاً روایت مشهور ای که می‌گوید طلاق دلیل بر رجوع است این است که هرگونه تمسک به زوجیت رجوع محسوب می‌شود مانند مقاربت یا تقبل که به دلالت التزامیِ مفهوم رجوع را در بردارد و عقد موقت در عده نیز بنابر احتیاط واجب رجوع محسوب می‌شود.
بذل زوجه نوعى هبه معوّضه است ولى احكامى مخصوص به خود دارد.
چنانچه واقعاً جنسیت او زن است و مرد بودن اشتباه بوده، بايد فعلاً به وظايف زن عمل كند و نسبت به گذشته كه اطّلاعى نداشته، گناهى مرتكب نشده است. البتّه ماندن او در آن محيط كوچك بااین‌حال مشكل است و مصلحت اين است كه ازآنجا مهاجرت كند. شکی نيست كه او گرفتار وضع دشوارى است، امّا به لطف خدا مشكل او حلّ می‌شود.
هرگاه مرد يا زن به‌واسطه يكى از عيوب موجب فسخ نکاح، عقد را به هم زنند احتياجى به طلاق نيست، همان فسخ كافى است.
وکالت با جنون باطل می‌شود ولى یکى از مجوّزات فسخ نکاح جنون است، هرچند بعد از ازدواج عارض شده باشد.
در حرمت ابد بین آن‌ها فرقی وجود ندارد.
اولاً زن حق دارد قبل از تمکین، مطالبه مهر کند، حتّى اگر شوهر قدرت پرداخت مهریه را نداشته باشد.ثانیاً اگر شوهر مهر ندارد باید نفقه را بدهد.ثالثاً: اگر این امر مدّت‌ها ادامه یابد و باعث ضرر و زیان زوجه یا عسر و حرج شدید او شود حاکم شرع مرد را وادار به طلاق می‌کند و اگر طلاق نداد حاکم شرع طلاق می‌دهد و نصف مهر بر ذمّه زوج می‌ماند تا وقتی‌که قدرت پرداخت پیدا کند.
سزاوار است مدّتى با او مدارا کنند و او را نصیحت کرده و به او محبت نمایند شاید تدریجاً عوض شود و کار به طلاق نکشد و در غیر واجبات و محرّمات زیاد سختگیرى ننمایند، اگر نتیجه نگرفتند می‌توانند از او جدا شوند، ولى چون مطابق آنچه نوشته‌شده است این زن ناشزه و غیر مدخوله است حقّ نفقه ندارد و اگر او بخواهد طلاق بگیرد، طلاق او طلاق خلع است و جز از طریق بذل مهریه یا مانند آن و رضایت زوج امکان‌پذیر نیست.
درصورتی‌که شوهرش حقّ شرعى خود را در مورد حضانت مطالبه کند و حاضر به طلاق باشد، نمی‌توان اجباراً صیغه طلاق را جارى کرد، ولى می‌توان مرد را وادار کرد که به مقدار متعارف به زن، حقّ دیدن بچه‌ها را بدهد و مرد باید از این امر امتناع نکند و مسئله حضانت غیر از مسئله حقّ دیدار است.
می‌تواند مهریه را تا زمان معیّنی هرچند بعد از طلاق به تأخیر بیندازد ولی در صورت فوت باید مهریه را به ورثه بپردازد.
