چنانچه به سهولت قابل معالجه بوده باشد و زن با هزینه خود اقدام به درمان نماید، خیار فسخ جارى نیست.
اگر به گواهى اهل اطّلاع این بیمارى در مرحله‌ای باشد که موجب سرایت و خطر گردد و شوهر حاضر به طلاق دادن زن نباشد، زن می‌تواند طلاق خود را به‌وسیله حاکم شرع بگیرد و مرد نیز در اینگونه موارد می‌تواند زن را طلاق بدهد.
زن می‌تواند صیغه فسخ را جارى کند و احتیاط آن است که آن را به اطّلاع حاکم شرع برساند.
زن نيز می‌تواند در چند صورت عقد را به هم زند: 1- ديوانه بودن شوهر 2- نداشتن آلت مردى 3- ناتوانى از نزديكى جنسى (البته در این مورد باید به مرد مدّت یک سال مهلت داده شود) 4- بيضههاى او را كشيده باشند (تفصيل اين مسئله و مسئله سابق در کتاب‌های مفصّل فقهى آمده است).
اگر شما موضوع را به آنها گفته ايد، حق فسخ ندارند.
دلیل اصلی آن روایات است و حکمت آن ممکن است به این خاطر باشد که جزء بیماری های خطرناک است البته برص به معنای لکه های سفیدی که قابل درمان است مجوز فسخ نیست و برای درمان آن به مراکز پزشکی مراجعه نمایید.
این عیب، موجب فسخ عقد نمی‌شود.
مرد باید به‌شرط خود عمل کند و اگر شوهر تخلّف نمود زن می‌تواند تقاضای طلاق نماید.
ازدواج او شرعا مانعی ندارد اما اگر بعد از عقد توانایی نزدیکی نداشته باشد زن حق فسخ عقد را دارد مگر اینکه مرد قبل از عقد یا هنگام عقد این موضوع و مشکل را گفته باشد و زن قبول کرده باشد.
بگوید من عقد ازدواج خود را با شوهرم فسخ کردم.
اگر هنگام عقد سخنی در رد یا اثبات این موضوع زده نشده تدلیس محسوب نمی شود و نازا بودن از عیوب فسخ نکاح نیست.
این است که در موارد خاصی زوج یا زوجه می گوید نکاح را فسخ کردم و مانند طلاق سبب جدایی می شود.
