بگوید من عقد ازدواج خود را با شوهرم فسخ کردم.
این است که در موارد خاصی زوج یا زوجه می گوید نکاح را فسخ کردم و مانند طلاق سبب جدایی می شود.
ازدواج او شرعا مانعی ندارد اما اگر بعد از عقد توانایی نزدیکی نداشته باشد زن حق فسخ عقد را دارد مگر اینکه مرد قبل از عقد یا هنگام عقد این موضوع و مشکل را گفته باشد و زن قبول کرده باشد.
چنانچه حکم را نمی‌دانسته و فسخ نکرده است، درصورتی‌که زن آمادگی تمکین را داشته است نفقه به او تعلّق می‌گیرد.
اگر هنگام عقد سخنی در رد یا اثبات این موضوع زده نشده تدلیس محسوب نمی شود و نازا بودن از عیوب فسخ نکاح نیست.
هرگاه در عقد شرط كرده باشند كه زن بکارت داشته باشد و بعد خلاف آن معلوم شود مرد می‌تواند ازدواج را به هم زند و معمولاً در محیط‌های ما، شرط بکارت به‌عنوان شرط ضمنى و از پیش توافق شده است و معناى فسخ این است که بگوید من عقد را فسخ کردم یا به هم زدم و به هر زبانى باشد کافى است و بايد تفاوت مهر باكره و غير باكره را در نظر بگيرد يعنى اگر مهر دختر به‌عنوان باكره پانصد سكه باشد و در صورت غير باكره بودن 300 سكه به نسبت 200 سكه از مهر او كم می‌شود.
این عیب، موجب فسخ عقد نمی‌شود.
1-اگر ثابت شود این بیماری مخل جماع است حق فسخ ثابت است. 2-اگر مطلقا دخولی حاصل نشده مهریه تعلق نمی گیرد.
اگر شما موضوع را به آنها گفته ايد، حق فسخ ندارند.
