اگر چيزى نجس شود چنانچه آن را در ظرفى بگذارند و سه مرتبه آب روى آن بريزند و خالى كنند پاك می‌شود و ظرف هم پاك می‌گردد و اگر مانند لباس يا چيزى كه فشار لازم دارد باشد، بايد در هر مرتبه آن را فشار دهند و ظرف را كج كنند تا آب، بيرون بريزد.
هرگاه چيز نجس را زير شيرى كه متّصل به كر است بگيرند، آبى كه از آن مىريزد پاك است، مگر اينكه بو يا رنگ يا طعم نجاست به خود گيرد.
گرچه آب چاه براثر افتادن چيز نجس در آن نجس نمىشود، ولى مستحب است مقدارى از آن را براى هريك از اشياء نجس بكشند و دور بريزند، اين مقدار در کتاب‌های مفصل فقهى تعیین‌شده است. اما اگر آب چاه براثر ريختن عين نجس در آن بو يا رنگ يا طعم نجاست گيرد نجس می‌شود و اگر بعداً اين تغيير، خودبه‌خود از بين برود آب چاه پاك نمىشود، مگر اينكه آب‌های تازهاى از آن بجوشد و با آن مخلوط گردد.
هرگاه چيز نجسى به آب قليل برسد آن را نجس می‌کند (بنا بر احتياط واجب) امّا اگر از بالا بريزند، فقط آن مقدار كه به نجس رسيده نجس می‌شود و اگر به‌صورت فوّاره از پايين به بالا رود و به چيز نجسى برسد، قسمت پايين آن نجس نمىشود.
هرگاه نجاستى به آب جارى برسد و قسمتى از آن، بو، يا رنگ و یا طعم نجس گيرد همان مقدار نجس می‌شود و طرفى كه متّصل به چشمه است اگرچه كمتر از كر باشد پاك است، ولى طرف ديگر اگر كمتر از كر باشد نجس می‌شود، مگر اينكه با آب تغيير نكرده، اتّصال به چشمه داشته باشد.
هرگاه باران بر حوضى كه آب آن نجس است ببارد و با آن مخلوط گردد پاك می‌شود.
مانعى ندارد سدر و كافور به‌اندازه‌ای باشد كه آب را مضاف كند و البته در این صورت بهتر اين است میّت را اوّل با آن بشويند و بعد آب روى بدن او بريزند تا به‌صورت مطلق درآید.
نظر فعلي ما اين است که چون با آب خارج نيست چنين مسحي صحيح است.
هرگاه آبى كه بو، يا رنگ و يا طعم آن براثر نجاست تغيير كرده خودبه‌خود رنگ و بو و طعمش از بين برود پاك نمىشود، مگر اينكه با آب كر يا باران يا جارى مخلوط گردد.
هرگاه قبل از وقت نماز جستجو كند و آب پيدا نكند چنانچه تا وقت نماز در همانجا بماند لازم نيست دوباره به جستجوى آب برود مگر اينكه تغييرى در اوضاع محل پيدا شده باشد و همچنين اگر براى يك نماز جستجو كند براى نمازهاى ديگر تا تغييرى پيدا نشده جستجو لازم نيست.
چنانچه آب باران از زير آن جاری شود، آن فرش نجس نمىشود، بلكه زمين هم پاك می‌شود.
