هرگاه چيز پاكى با چيز نجسى ملاقات كند و يكى از آن دو رطوبت داشته باشد نجس مىشود، امّا اگر هر دو خشك باشند يا رطوبت بقدرى كم باشد كه سرايت نكند، پاك است (مگر در ملاقات چيزى با مرده انسان پيش از غسل دادن كه احتياط واجب اجتناب است، هرچند خشك باشد).
هرگاه مىداند يكى از دو ظرف، يا دو لباس كه هر دو قابل‌استفاده اوست نجس شده و نداند كدام است بايد از هر دو اجتناب كند (مثلاً در مورد خوردن یا استفاده برای لباس نمازگزار)، امّا اگر مثلاً نداند لباس خودش نجس شده، يا لباس شخص بيگانهاى كه مورداستفاده او نيست، اجتناب لازم ناست.
اگر در ملاقات يا در رطوبت داشتن شك كند، آن چيز نجس نمى شود.
اخلاطى كه از بينى يا گلو مىآيد هرگاه غليظ باشد و نقطه‌ای از آن خون داشته باشد همان نقطه نجس است اگر روان باشد، همه نجس می‌شود.
هرگاه حيوان، ساير نجاست‌ها را غير از مدفوع انسان بخورد، باعث نجاست بول و مدفوع او نمی‌شود، گوشت او هم حرام نيست، مگر حيوانى كه از شير خوك تغذيه كرده به‌وسیله آن رشد و نمو كرده باشد كه گوشتش حرام است.
اگر مگس يا مانند آن روى چيز نجسى بنشيند، كه تر است و بعد روى چيز پاكى بنشيند نجس نمىشود، چون احتمال دارد پاى اين حشرات رطوبتى به خود نگيرد، امّا اگر بدانيم نجاستى را با خود حمل كرده و سرایت نموده، نجس می‌شود.
زمين يا پارچه و مانند آن اگر رطوبت داشته باشد و چيز نجسى به آن برسد همان قسمت نجس می‌شود و بقيّه پاك است، مگر اينكه رطوبت به‌قدری زياد باشد كه از جايى به‌جای ديگر سرايت كند. همچنين خيار و خربزه و ماست و امثال آن‌ها اگر رطوبت زياد و مسرى نداشته باشد، همان محل ملاقات نجس می‌شود.
هرگاه ظرفى را كه ته آن سوراخ است روى زمين نجسى بگذارند، چنانچه آب با فشار از آن خارج شود داخل ظرف نجس نخواهد شد.
خبر دادن غيربالغ در اين باره قبول نيست، مگر اينكه اطمينان از گفته او حاصل شود.
هرگاه چيز نجسى را بشويند و عين نجس برطرف شود امّا بو يا رنگ آن بماند ضررى ندارد و اگر شك كند عين نجس مانده يا نه بايد بيشتر بشويد تا يقين كند از بين رفته است.
هرگاه انسان ببيند كسى بدون اطّلاع چيز نجسى را مىخورد، يا بالباس نجس نماز مىخواند لازم نيست به او خبر دهد، امّا اگر صاحب‌خانه ببيند ميهمان بالباس و بدن‌تر روى فرش نجسى مىنشيند، احتياط واجب آن است كه به او اعلام كند.
