هرگاه چيز پاكى با چيز نجسى ملاقات كند و يكى از آن دو رطوبت داشته باشد نجس مىشود، امّا اگر هر دو خشك باشند يا رطوبت بقدرى كم باشد كه سرايت نكند، پاك است (مگر در ملاقات چيزى با مرده انسان پيش از غسل دادن كه احتياط واجب اجتناب است، هرچند خشك باشد).
هرگاه انسان ببيند كسى بدون اطّلاع چيز نجسى را مىخورد، يا بالباس نجس نماز مىخواند لازم نيست به او خبر دهد، امّا اگر صاحب‌خانه ببيند ميهمان بالباس و بدن‌تر روى فرش نجسى مىنشيند، احتياط واجب آن است كه به او اعلام كند.
احتیاط واجب آن است که آب بکشد.
هرگاه چيز نجسى را بشويند و عين نجس برطرف شود امّا بو يا رنگ آن بماند ضررى ندارد و اگر شك كند عين نجس مانده يا نه بايد بيشتر بشويد تا يقين كند از بين رفته است.
بدن و لباس طواف كننده (خواه در طواف واجب، يا مستحب) بايد از هر نجاستى پاك باشد؛ حتّى بعضى از نجاسات كه در نماز بخشوده شده (مانند خون كمتر از یک‌درهم) در طواف بخشوده نيست، ولى در مورد خون زخم‌ها، اگر شستن آن باعث مشقّت و عسر و حرج باشد، ضررى براى طواف ندارد.
مستحب است علاوه بر رعايت مسائل مربوط به طهارت و نجاست، نظافت و پاكيزگى در بدن و لباس و خانه و مسكن و مركب و تمام محيط زندگى رعايت شود، همان‌گونه كه پيغمبر اكرم (صلی‌الله علیه و آله) و ائمّه هدى (علیهم‌السلام) رعايت مىفرمودند.
زني که پرستار بچه است هرگاه بتواند با وسايلي (مثلاً با پوشک‌های معمولي) جلو سرايت نجاست بچه را بگيرد بايد چنين کند و یا اگر لباس‌های متعدد دارد بايد از لباس پاک استفاده کند و نیز بدن را تطهير کند. البته در مورد لباس، اگر تنها يک لباس دارد بايد براي نماز تطهير کند و اگر به‌آسانی نتواند، چنانچه در شبانه‌روز یک‌مرتبه لباس خود را بشويد می‌تواند با آن نماز بخواند، هرچند لباس او با بول بچه نجس شود.
خبر دادن غيربالغ در اين باره قبول نيست، مگر اينكه اطمينان از گفته او حاصل شود.
چنانچه عرفاً جزء بدن كسى كه به او پيوند زده شده محسوب شود، پاك است.
