ولایت پدر تا زمانی است که فرزند به حدّ بلوغ و رشد نرسیده باشد و اما ولایت شوهر تنها نسبت به حقوقی است که شوهر بر زن دارد و در امور دیگر ولایتی ندارد.
هرگاه فرزند به سنّ بلوغ رسید، نه پدر می‌تواند او را اجبار کند و نه مادر؛ بلکه نزد هرکدام دوست داشته باشد، می‌تواند زندگى کند.
درصورتی‌که مادر به میل خود نفقه او را داده است، نمی‌تواند از پدر چیزى بگیرد؛ ولى اگر پدر نفقه او را نمى‌داده و مادر به این قصد نفقه او را داده که از او بگیرد، حقّ مطالبه دارد.
نفقه بر عهده‌ی پدر است و درصورتی‌که فوت‌شده است یا در دسترس نیست بر عهده‌ی قیّم او است.
چنانچه شرعاً (از طریق مصالحه، یا شرط ضمن العقد) موظّف شده باشد، دادگاه می‌تواند زوجه را به نگهدارى اطفال اجبار کند.
درصورتی‌که شوهرش حقّ شرعى خود را در مورد حضانت مطالبه کند و حاضر به طلاق باشد، نمی‌توان اجباراً صیغه طلاق را جارى کرد، ولى می‌توان مرد را وادار کرد که به مقدار متعارف به زن، حقّ دیدن بچه‌ها را بدهد و مرد باید از این امر امتناع نکند و مسئله حضانت غیر از مسئله حقّ دیدار است.
با توجّه به این‌که كتمان اين حقيقت در حال و آينده منشأ مشكلات مختلف شرعى است، سزاوار است تدريجاً و به‌طور غیرمستقیم، او را از حقيقت مسئله آگاه سازند؛ و اگر طبق موازین شرعی برای فرزندخواندگی اقدام کرده باشند، فرزند محرم آنها است.
در این گونه موارد نیز باید نظر ولی عمل شود البته لازم است با ملایمت رفتار کنند.
بیشتر از مقدار حق الزحمه اش نمی تواند.
جد پدری قیم بچه می باشد و نمی تواند به دیگری واگذار نماید البته می تواند وکالت بدهد تا فرد دیگری به امور آن فرزند رسیدگی نماید و هر زمان که بخواهد می تواند وکالت را فسخ نماید.
