هرچند مرتکب گناه بزرگی شده است و باید جدا توبه نماید لکن در فرض سؤال قضای آن روز کفایت می‌کند و کفاره ندارد.
اگر بالخصوص نیت کرده است نمی‌تواند تغییر دهد ولی اگر به نیت مافی الذمه بوده محسوب می‌شود.
در فرض سؤال کفاره عمد ندارد ولی باید توبه کند و به ازا هرروز یک فقیر (کفاره عذر) را سیر کند.
نه بر عهده پسر بزرگ است و نه از ترکه واجب است هرچند بهتر است با رضایت تمام ورثه بپردازند.
در فرض سؤال، کفّاره ندارد، خواه جاهل مقصّر بوده یا قاصر؛ ولى اگر عمداً و آگاهانه‌روزه نگرفته کفّاره دارد و در تمام‌صورت‌های مسئله، قضا لازم است.
اگر روزه‌دار به چيز حرامى روزه خود را باطل كند، بنا بر احتياط واجب بايد كفّاره جمع بدهد، يعنى هم يك بنده آزاد كند و هم دو ماه روزه بگيرد و هم شصت فقير را سير كند (يا به هرکدام از آن‌ها يك مد طعام كه تقریباً 750 گرم است بدهد) و چنانچه هر سه برايش ممكن نباشد هرکدام كه ممكن است بايد انجام دهد (خواه آن چيز حرام، مانند شراب و زنا باشد يا مانند نزديكى كردن با همسر خود در عادت ماهانه).
درصورتی‌که اموالی داشته باشد که استفاده از آن برای پرداخت کفاره موجب ضرر و زیان نمی‌شود یا با صرفه جویی در نفقه بتواند کفاره را بپردازد این کار لازم است در غیر این صورت تبدیل به استغفار شده و چیزی بر شوهر واجب نیست.
احتیاط این است که روزه‌ها را دوباره بگیرید مگر اینکه موجب عسر و حرج شدید شود.
كسى كه قضاى روزه ماه رمضان را گرفته جايز نيست بعدازظهر روزه را باطل كند و اگر عمداً چنين كارى كند بايد به ده نفر فقير هرکدام يك مد طعام بدهد و اگر نمىتواند بايد سه روز روزه بگيرد و احتیاط مستحب آن است که این سه روز پی‌درپی باشد.
