هرچند مرتکب گناه بزرگی شده است و باید جدا توبه نماید لکن در فرض سؤال قضای آن روز کفایت می‌کند و کفاره ندارد.
هرگاه روزه‌دار نسبت دروغ به خدا و اهل‌بیت علیهم‌السلام دهد يك كفّاره كافى است و كفّاره جمع لازم نيست.
اگر روزه‌دار روزه خود را به چيز حلالى باطل كند، بعد كار حرامى كه روزه را باطل می‌کند انجام دهد احتیاط واجب این است که دو کفاره بدهد و در این مورد می‌تواند به مرجع دیگری مراجعه نماید.
كفّاره روزه یکی از سه چيز است: آزاد كردن يك بنده، يا دو ماه روزه گرفتن، يا شصت فقير را سير كردن (و اگر به هرکدام يك «مُد» كه تقریباً 750 گرم است گندم يا جو يا مانند آن‌ها بدهد كافى است)؛ و در زمان ما كه بنده آزاد كردن موضوع ندارد در ميان دو چيز ديگر مخيّر است و به‌جاى گندم می‌تواند مقدار نانى بدهد كه گندم آن به‌اندازه يك «مُد» است.
درصورتی‌که بداند فقیر آن وجه را صرف خرید نان کرده اشکالی ندارد والا تکرار کند.
در فرض سؤال 15 کفاره بدهد کافی است و بقیه صحیح می‌باشد.
هرگاه يقين كند كه آن روز اوّل ماه رمضان است و عمداً روزه خود را باطل كند، بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده، كفّاره بر او واجب نيست.
فقیری که کفاره را به‌صورت نقدی دریافت می‌کند باید تمام آن‌ها را صرف تهیه نان کند.
هرگاه مرد در ماه رمضان همسر خود را اکراه به مفطرات ديگر (به‌غیراز جماع) كند گناه كرده، امّا كفّاره بر هیچ‌کدام واجب نيست؛ ضمناً آن‌کسی كه روزه‌اش را خورده، بايد قضا كند.
