جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

کفاره قبول نیست.

هرگاه يقين كند كه آن روز اوّل ماه رمضان است و عمداً روزه خود را باطل كند، بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده، كفّاره بر او واجب نيست.

هرگاه روزه‌دار آروغ بزند و چيزى دردهانش بيايد نبايد آن را فروببرد و الا روزه او باطل مى‏شود و قضا و كفّاره دارد، ولى كفّاره جمع لازم نيست.

اگر روزه‌دار در يك روز ماه رمضان چند مرتبه جماع كند يك كفّاره بر او واجب است و درصورتی‌که جماع او حرام باشد بنا بر احتیاط واجب يك كفّاره جمع واجب می‌باشد.

در فرض سؤال کفاره ندارد ولی قضا لازم است.

اگر شك كند آخر رمضان است يا اوّل شوال و عمداً روزه را باطل كند بعد معلوم شود روز عيد بوده كفّاره ندارد.

اگر نذر كند كه روز معيّنى را براى خدا روزه بگيرد چنانچه عمداً روزه نگيرد يا روزه خود را باطل كند بايد كفّاره بدهد (و كفّاره آن مانند كفّاره ماه رمضان است).

هرگاه روزه خود را عمداً باطل كند، بعد به مسافرت برود، كفّاره از او ساقط نمی‌شود، ولى اگر عمداً روزه خود را باطل كند بعد عذرى مانند حيض يا نفاس يا بيمارى براى او پيدا شود كفّاره بر او واجب نيست.

ملاک قیمت شهرى است که کفّاره در آن پرداخت می‌شود و مقدار آن 750 گرم است ولى قیمت آن را می‌توانید به شخص مستحق بدهید به‌شرط این‌که اطمینان داشته باشید مصرف نان می‌کند.

هرگاه مرد در ماه رمضان ‌همسر خود را اکراه به مفطرات ديگر (به‌غیراز جماع) كند گناه كرده، امّا كفّاره بر هیچ‌کدام واجب نيست؛ ضمناً آن‌کسی كه روزه‌اش را خورده، بايد قضا كند.

هرگاه زن در آغاز، اکراه شده و در اثناء راضى شده، احتياط واجب آن است كه مرد دو كفّاره بدهد و بر زن چيزى جز قضا لازم نيست.

هرگاه روزه‌دار در ماه رمضان با همسر خود كه روزه‌دار است جماع كند چنانچه او را اکراه (اکراه آن است که زن را تهدید کنند که اگر تمکین نکند کتک می‌خورد) كرده باشد بايد كفّاره روزه خود و همسرش، هر دو را بدهد و قضا بر هر دو واجب است؛ و اگر او راضى شده، بر هرکدام يك كفّاره واجب می‌شود.