اگر شخص براى امرارمعاش به شكار برود و طبق ضوابط عمل نماید سفر او حلال و نماز را باید شكسته بخواند، همچنين اگر شکار براى فراهم كردن درآمد بيشتر باشد؛ امّا اگر براى لهو و تفريح و خوش‌گذرانی به شكار می‌رود یا ضوابط را رعایت نمی‌کند، سفر او حرام و نماز را بايد تمام بخواند.
«صحرانشین‌های خانه‌به‌دوش» كه وطن خاصى ندارند و هر جا آب و خوراك براى خود و حيواناتشان فراهم باشد توقّف می‌کنند، بايد در اين مسافرت‌ها نمازشان را تمام بخوانند و روزه را بگيرند.
اگر پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود برگردد، يا مردّد شود بايد نماز را تمام بخواند.
هرگاه براى فرار از انجام كار واجبى مسافرت نمايد، مثل اينكه بدهكار است و می‌تواند بدهى خود را بدهد و طلبكار هم مطالبه می‌کند، امّا او براى فرار از پرداخت بدهى مسافرت نمايد، بايد نماز را تمام به‌جا آورد، ولى اگر چنين قصدى را ندارد بايد نماز را شكسته بخواند.
نماز او در محل کار و محل اسکان و فاصله میان آن‌ها تمام است ولی باید در فاصله تهران تا عسلویه نماز را شکسته بخواند.
هرگاه صحرانشين خانه‌به‌دوش مانند مردم ديگر براى زیارت‌خانه خدا، يا تجارت، يا مسافرت ديگرى غیرازآن مسافرت كه جزء زندگى اوست برود بايد نماز را شكسته بخواند.
اگر سفر واجبى مانند حج واجب بوده باشد رضايت پدر و مادر شرط نيست و نماز شكسته است.
اگر سفر انسان حرام نيست، ولى در زمين غصبى مسافرت می‌کند، بنا بر احتياط واجب جمع میان نماز شكسته و تمام كند، يعنى هم نماز دورکعتی و هم چهار ركعتى به‌جا آورد.
با توجه به آنچه نوشته‌اید، یک روز محاسبه می‌شود؛ بنابراین اگر از طلوع آفتاب تا غروب آفتاب در یک محل باشد یک روز محسوب می‌شود ولی اگر بین روز باشد مانند مورد سؤال تا همان ساعت روز بعد یک روز حساب می‌شود.
نماز چنین شخصی شکسته است و آن مکان حکم وطن وی را ندارد و کثیر السفر نیز نیست.
هرگاه خود سفر حرام نباشد و به‌منظور كار حرامى نيز سفر نمی‌کند، ولى در اثناء سفر، معصيت يا معصیت‌هایی انجام می‌دهد، مثل اينكه در سفر شراب بخورد، يا غيبت كند و به مردم ظلم نمايد، نماز او شكسته است.
مسافرت به‌قصد تفريح و گردش و استفاده از آب‌وهوا و مانند آن تا آنجا كه موجب اسراف و كار حرام ديگرى نباشد جايز است و نماز را بايد شكسته بخواند.
