هرگاه ادامه رابطه با آنها مفسده داشته باشد و يا ترك آن موجب نهى از منكر آنان شود مى‌توان موقّتآ آن را ترك كرد. در غير اين دو صورت، بايد در حدّ واجب صله رحم كرد، و در عين حال امر به معروف و نهى از منكر با زبان خوش فراموش نشود.
انتقاد اگر با پيشنهاد توأم باشد، به يقين بهتر است؛ ولى اگر انتقادكننده نتواند پيشنهادى مطرح كند، بازهم از باب امر به معروف و نهى از منكر بايد وظيفه خود را انجام دهد.
احتیاط واجب است که با ملایمت و نرمی آنها را راهنمایی بکند و هیچ‌وقت با خشونت با آنها روبرو نشود.
در مواردى كه منصوص است، يا تأثيرى در امر به معروف و نهى از منكر دارد، يا مجرم، متجاهر است، اظهار آن مانعى ندارد، در غير اين سه صورت، در ملأ عام انجام نگيرد.
اين مرحله از امر به معروف و نهى از منكر بلكه به طور كلّى مرحله فيزيكى و برخورد با مجرمين بر عهده حكومت اسلامى است و افراد ديگر حق دخالت ندارند و هرگاه كسى خودسرانه اين كار را كند قصاص دارد.
مردم باید به نهى از منکر زبانى اکتفا کنند، و از هر گونه برخورد فیزیکى اجتناب ورزند، ولى حکومت مى تواند وارد این مرحله نیز بشود.
تفحّص درباره ديگران جايز نيست؛ مگر اين كه مسأله به صورت گسترده درآيد و سبب آلودگى اجتماع شود.
هیچ‌کس را نمی‌توان به‌اجبار به مذهبی دیگر وادار کرد ولی باید سعی کرد او را از روی استدلال و منطق قوی او را ارشاد کرد.
آدرس دادن جایز نیست، می توانید بگویید از دیگران بپرسند.
به این نوع سوالات پاسخ ندهید و آنها هم نباید چنین سوالاتی بپرسند.
