مفسده در لغت به چیزی گفته می‌شود که علت فساد و تباهی است و در اصطلاح فقه، در حوزه احکام فردی به هر چیزی گفته می‌شود که زمینه گناه را برای انسان فراهم می‌کند و در حوزه احکام اجتماعی چیزی است که موجب بروز ناهنجاری، درگیری و اختلاف، سستی عقاید مردم و ضررهای مختلف می‌گردد که در جای خود مورداستفاده قرار می‌گیرد.
بازداشتن ديگران از هر عملى كه به حكم شارع ناپسند است.
این امرونهی، مستحب می‌باشد.
امربه‌معروف و نهى از منكر بر تمام افراد عاقل و بالغ با شرايط زير واجب است: 1- كسى كه مىخواهد امرونهی كند بايد يقين داشته باشد كه طرف مقابل مشغول انجام حرام يا ترك واجبى است. 2- احتمال دهد كه امرونهی او اثر دارد، خواه اثر فورى داشته باشد يا غير فورى، كامل يا ناقص، بنابراين اگر بداند هيچ اثر نمىكند واجب نيست. 3- در امرونهی او مفسده و ضررى نباشد، پس اگر بداند يا خوف اين باشد كه امر يا نهى او، ضرر جانى يا عرضى و آبرويى يا مالى قابل توجّه نسبت به او يا بعضى از مؤمنين مىرساند واجب نيست، ولى اگر معروف و منكر از امورى باشد كه شارع مقدّس اسلام اهميت زيادى به آن مىدهد (مانند حفظ اسلام و قرآن و استقلال ممالك اسلامى، يا حفظ احكام ضرورى اسلام)، بايد اعتنا به ضرر نكند و با بذل جان و مال در حفظ آن‌ها بكوشد.
منظور از حریم خصوصی اموری است که جزء اسرار و مسائل شخصی محسوب می‌شود.
امربه‌معروف و نهی از منکر واجب کفائی است، باید به‌صورتى باشد که خلاف شرعى در آن پیش نیاید و به زبان خوش و منطقى انجام گیرد و اگر به‌اندازه کافی امربه‌معروف کننده از جنس موافق باشد لزومی ندارد جنس مخالف اقدام کند.
مجرّد احتمال کافى نیست مگر این‌که احتمال قوى باشد و در این‌گونه مسائل که مربوط به تبلیغ اسلام است نباید وسوسه به خرج داد.
قصد قربت شرط نیست ولى بدون آن ثواب به کسى نمی‌دهند.
آری صحیح است.
واداشتن افراد به انجام احكام و سنتى كه ازنظر شارع پسنديده است.
