جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر در مجلس مصالحه بعد از تمام شدن صلح يكى از دو طرف پشيمان شود حقِّ فسخ ندارد مگر این که در ضمن قرار داد صلح شرط فسخ کنند.

اگر منافع آن را در حال حیات به او صلح کرده و شرط نموده که بعد از وفات او، در میان ورثه تقسیم شود، حق نداشته است عین آن را به کسى بدهد.

اگر كسى بخواهد طلب خود را در برابر چيزى يا بدون عوض، به ديگرى ( غیر از بدهکار) صلح كند، درصورتى صحيح است كه بدهکار قبول نمايد.

صلح صحيح نيست و بدهكار نسبت به مقدار اضافى مديون است، مگر اين‏كه چنان چه طلبکار مقدار طلب خود را هم مى‏دانست باز به اين صلح راضى می بود.

اینگونه صلح با شرایط مذکور خالى از اشکال نیست.

اگر دائم باشد مانعی ندارد.

در صورتیکه مدت تعیین نشود باطل است.

هر اقدام عملى كه به وضوح نشان دهد طرفين مى‏خواهند به وسيله آن صلح و سازش كنند كافى است.

صلح را مى‏توان با صيغه عربى يا فارسى يا هر زبان ديگرى خواند.

اگر اين صلح‏ را به عنوان بعد از مرگ سفارش كرده، وصيّت محسوب مى‏شود و فقط در يك سوّم اموالش مؤثّر است. و اگر صلح‏ قطعى در حال حيات كرده و تحويل داده، كسى در آن حقّى ندارد؛ زيرا انسان تا زنده است حقّ تصميم‏گيرى در اموال خود را دارد.

آن دسته از صلح ها که عملا به معنای بیع است تمام احکام بیع را دارد، بنابراین حق شفعه جاری است.

اگرشخص بخواهد از طلب يا حقّ خود بگذرد قبول كردن طرف لازم نيست و این یعنی ابراء که عبارت است از صرف نظر کردن از طلبی که دارد بی آنکه صلح مصطلح باشد.