ترک امربهمعروف و نهی از منکر براثر فشار اقتصادی
آیا به دلیل اینکه جامعه در وضعیت اقتصادى دشوارى به سر میبرد، میتوان از فریضه امربهمعروف و نهى از منکر دست کشید؟
دشوارى شرایط اقتصادى ربطى به وظیفه امربهمعروف و نهى از منکر ندارد.
دشوارى شرایط اقتصادى ربطى به وظیفه امربهمعروف و نهى از منکر ندارد.
هرگاه اسلام درخطر باشد و هیچ راهى براى دفاع از اسلام جز این راه نباشد، این کار پس از اجازه از حاکم شرع واجب است. ولى نباید خودسرانه دست به این کار زد که مایه تفرقه و سستى میشود.
چنانچه آموزشهای لازم را درزمینهٔ امربهمعروف و نهى از منکر و شرایط و ظرافتهای آن ببینند کار بسیار خوبى است، بلکه در شرایطى واجب است; ولى نباید بهانهای به دست مخالفان بدهند و رعایت ادب اسلامى را درهرحال بنمایند.
قصد قربت شرط نیست ولى بدون آن ثواب به کسى نمیدهند.
امربهمعروف و نهى از منكر مراتبى دارد كه بعضى از اين مراتب، احتياج به اجازه حاکم شرع ندارد و بعضى از موارد آن احتیاج به اذن حاکم شرع دارد.
هرگاه بدعتى در اسلام واقع شود (مانند منكراتى كه دولتهای ناصالح به نام اسلام انجام مىدهند) بر همه، مخصوصاً علماى دين واجب است حق را اظهار و باطل را انكار كنند و اگر سكوت علماى دين موجب هتك مقام علم، يا سوءظن به علماى اسلام شود، اظهار حق به هر نحوى كه ممكن باشد واجب است، هرچند بدانند تأثیر نمىكند.
به این نوع سوالات پاسخ ندهید و آنها هم نباید چنین سوالاتی بپرسند.
در صورتی که شرایط امر به معروف و نهی از منکر موجود باشد، باید آن شخص را با زبان خوش نهی از منکر کرد.و در مورد شرایط امر به معروف و نهی از منکر توجه داشته باشید که امر به معروف و نهی از منکر بر تمام افراد عاقل و بالغ با شرایط زیر واجب است: 1- کسی که می خواهد امر و نهی کند باید یقین داشته باشد که طرف مقابل مشغول انجام حرام یا ترک واجبی است. 2- احتمال دهد که امر و نهی او اثر دارد، خواه اثر فوری داشته باشد یا غیر فوری، کامل یا ناقص، بنابراین اگر بداند هیچ اثر نمی کند واجب نیست. 3- در امر و نهی او مفسده و ضرری نباشد، پس اگر بداند یا خوف این باشد که امر یا نهی او، ضرر جانی یا عرضی و آبرویی یا مالی قابل توجه نسبت به او یا بعضی از مؤمنین می رساند واجب نیست، ولی اگر معروف و منکر از اموری باشد که شارع مقدس اسلام اهمیت زیادی به آن می دهد (مانند حفظ اسلام و قرآن و استقلال ممالک اسلامی، یا حفظ احکام ضروری اسلام)، باید اعتنا به ضرر نکند و با بذل جان و مال در حفظ آنها بکوشد.
هرگاه سكوت علماى اسلام يا غير آنها موجب تقويت ظالم يا تأييد او شود، يا سبب جرئت او بر ساير محرمات گردد، واجب است اظهار حق و انكار باطل كنند، هرچند تأثیر فورى نداشته باشد.
در مواردى كه منصوص است، يا تأثيرى در امربهمعروف و نهى از منكر دارد، يا مجرم، متجاهر است، اظهار آن مانعى ندارد، در غير اين سه صورت، درملأعام انجام نگيرد.
اگر داخل شدن بعضى از مؤمنين يا علماى اسلام در دستگاههای ظلم سبب جلوگيرى از مفاسد يا منكراتى شود قبول اين كاربر آنها واجب است.
مجرّد احتمال کافى نیست مگر اینکه احتمال قوى باشد و در اینگونه مسائل که مربوط به تبلیغ اسلام است نباید وسوسه به خرج داد.