جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هرگاه با صيغه لفظى، يا بدون اين‏كه صیغه‌ای بخواند به شخص امانت‌دار بفهماند كه مال را براى نگهدارى به او می‌دهد و او هم به همين قصد بگيرد، بايد به احكام وديعه و امانت عمل نمايد.

كسى كه توانايى نگهدارى امانت را ندارد نبايد آن را قبول كند، ولى اگر صاحب‌مال در نگهدارى آن عاجزتر باشد و كسى هم كه بهتر حفظ كند وجود نداشته باشد، قبول كردن آن مانعى ندارد.

اصل آن است که بعد از اتمام معامله، مبیع منتقل به ملک مشترى می‌شود و اگر بایع در حفظ آن کوتاهى نکرده باشد، به‌عنوان امانت‌دار، مسئول تلف آن نیست و تلف از ملک مالک (یعنى مشترى) واقع خواهد شد. ولى شارع مقدّس در اینجا اصل را شکسته و بایع را ضامن شمرده است.

درصورتی‌که به شكل امانت باشد مبلغ اضافى متعلّق به صاحب فرش است؛ مگر این‌که مسئولين شركت هنگام امانت‌گذاری تصريح كنند كه مبلغ اضافه از آنِ آن‌ها مى‏باشد.

خیانت‌درامانت، حرام و از گناهان كبيره است

اگر در مسجد قابل‌استفاده نیست یا در حال از بین رفتن است می‌توان آن را تبدیل به احسن کرد یعنى به موزه یا غیر موزه بفروشند و به‌جای آن قرآن نو خریدارى کنند و وقف آن مسجد کنند.

شخص امين در فرض سؤال مرتكب كار خلافى شده و اگر جاعل حق عامل را نپردازد امين ضامن است.

امانت‌دار حق ندارد آن را به‌جای ديگر ببرد، مگر آن‏كه احتمال دهد در آنجا از بين مى‏رود و بداند چون آنجا در نظر صاحب‌مال براى حفظ بهتر بوده است گفته است بيرون نبر، ولى اگر نداند به چه جهت اين سخن را گفته بايد به‌جای ديگر نبرد و اگر ببرد و تلف شود احتياط واجب آن است كه عوض آن را بدهد.

هرگاه امین خیانت کند محکوم به جبران خسارت می‌باشد و عدالت او ساقط می‌گردد.

در این‌گونه موارد طرفين با يكديگر مصالحه كنند.

اگر آن مال تلف‏ شود بايد عوض آن را بدهد، ولى اگر كسى مالى را دست بچه يا دیوانه‌ای ببيند كه ممكن است از بين برود و آن را بگيرد و در نگهدارى آن كوتاهى نكند ضامن نيست.

كسى كه امانت را قبول نموده اگر در نگهدارى آن كوتاهى نكرده باشد و زیاده‌روی هم ننمايد و اتفاقاً آن مال تلف شود ضامن نيست، ولى اگر به اختيار خودش آن را در جايى بگذارد كه گمان مى‏رود ظالمى بفهمد و آن را ببرد، چنانچه تلف شود ضامن است، مگر اين‏كه جايى بهتر از آن نداشته باشد و نتواند مال را به صاحبش يا كسى كه بهتر حفظ مى‏كند برساند.