فتوا دادن و اظهارنظر كردن در مسائل شرعى براى كسى كه مجتهد نيست (يعنى قادر به استنباط احكام از مدارك و دلايل آن نمىباشد) حرام است و هرگاه بدون اطّلاع اظهارنظر كند، مسئول اعمال تمام كسانى است كه به گفته او عمل مىكنند.
در مسائلی که از کسى تقلید کرده‌اید، باید باقى بمانید; مگر اینکه ثابت شود نفر دوم اعلم است و یا مرجع شما در آن مسئله احتیاط کند که در این مورد رجوع به غیر جایز است.
مترادف نیست ولی نزدیک به هم ازنظر مفهومی هستند و هر دو اکثراً معتبرند.
صرف احتمال اعلمیت، مجوّز عدول نمى‌گردد.
حکم در موارد مختلف متفاوت است فلذا باید موارد را بیان کنید، اما در فرض مثال ذکرشده در سؤال، درصورتی‌که به‌جای قصر اتمام خوانده اشکالی ندارد ولی اگر به‌جای اتمام قصر خوانده باید اعاده کند.
درصورتی‌که هر یک از آن‌ها در بخشى از فقه اعلم باشند و ضوابط مرجعیت بر آن‌ها تطبیق کند، اشکال ندارد.
در مواردی که ادله ابهام شدید دارد مرجع برای رعایت حال خود و مقلدین حکم به احتیاط می‌دهد.
به‌عنوان‌مثال در احكام سفر در مورد روزه از مجتهدى تقليد كند كه مى‌گويد روزه بگيرد و در نماز به فتواى مجتهدى عمل كند كه مى‌گويد شكسته بخواند.
تنها در موردی که یقین قطعی و از طریق صحیح به خلاف بودن فتوا پیدا کنید می‌توانید آن را رها کنید.
لازم و واجب معمولاً به یک معناست، ولى گاهى لازم مفهوم وسیع‌تری دارد و بر غیر احکام تکلیفى نیز اطلاق می‌شود.
آنچه غیر از یقین باشد شک است و ظن احتمال قوی‌تر را می‌گویند.
درصورتی‌که ظن به اعلمیت يكى از آن دو نداشته باشد بين آن‌ها مخيّر است و تبعيض نيز جايز است.
