جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

باید هنگام پرداخت کفّاره نیّت نمایند و درصورتی‌که همان زمان نیّت کفاره داشته است و کفاره هم بر او لازم شده می‌تواند نیّت نماید و الا باید اعاده نماید.

مصرف کفارات فقط فقرا و مستمندان هستند و احتیاط واجب آن است که کفاره غیر سادات به سادات داده نشود.

دختران با تمام شدن نه سال قمري (8 سال و 8 ماه و 25 روز شمسي) بالغ می‌شوند، ولي چنانچه قادر بر انجام برخي از تکاليف مثل روزه نباشند، انجام آن براي آن‌ها واجب نيست؛ و اگر تا ماه رمضان سال بعد قادر بر قضاي آن‌هم نباشند، قضا نيز ندارد، ولي براي هرروز بايد فقيري را سير کنند.

سختي کار مجوز افطار روزه نمی‌گردد و چنانچه بتواند، بايد ساعت کاري خود را تغيير دهد و يا در ماه رمضان کارهاي سبک‌تري انجام دهد. در غير اين صورت، تنها مجوز افطار اين است که در برخي روزها (مثلاً هفته‌ای 3-4 روز) قبل از ظهر به مقدار مسافت شرعي از شهر خارج و در آنجا افطار کند و برگردد و تا ماه رمضان سال آينده قضاي آن را بجا آورد.

درصورتی‌که واقعاً روزه گرفتن خوف ضرر داشته باشد (آن‌هم به تصدیق اطباء حاذق و متدین)، در این صورت می‌توانند روزه نگیرند.

در فرض سؤال فقیر محسوب می‌شود و فقير كسى است كه نيازمند تأمين مخارج سال خود و خانواده‌اش است و چيزى هم ندارد كه به‌طور روزانه قادر به تأمين هزينه زندگى‌اش باشد.

درصورتی‌که واقعاً روزه گرفتن خوف ضرر داشته باشد (آن‌هم به تصدیق اطباء حاذق و متدین)، در این صورت می‌توانند روزه نگیرند.

کفاره تأخير و عذر، به ازا هرروز يک مد طعام (معادل 750 گرم گندم و مانند آن) و يا اطعام يک فقير است به‌گونه‌ای که يک انسان را سير کند، همچنین پرداخت پول بجای کفاره کافی نیست مگر اینکه یقین داشته باشد که فقیر، آن را صرف نان می‌کند.

الف: احتیاط واجب این است که دو کفاره بدهد.ب: بنا بر احتیاط واجب یک کفاره جمع بدهد.ج: بنا بر احتیاط واجب یک کفاره جمع بدهد.د: بنا بر احتیاط واجب یک کفاره جمع بدهد.و: یک کفاره عمد بدهد.

هرگاه قضاى روزه ماه رمضان را چند سال به تأخير اندازد بايد قضا را به‌جا آورد و براى هرروز يك مد طعام به فقير دهد و باگذشت سال‌ها كفّاره متعدّد نمی‌شود.

پرداخت کفاره، بر عهده خودشان است؛ هر زمان توانستند می‌پردازند و اگر توانایی نداشتند استغفار نمایند و کفاره ساقط می‌شود.

اوّل ماه از پنج طريق ثابت می‌شود:1- ديدن ماه با چشم، امّا ديدن با دوربين و وسايل ديگرى از اين قبيل كافى نيست.2- شهادت عدّه‏اى كه از گفته آن‌ها يقين پيدا شود (هرچند عادل نباشند، همچنين هر چيزى كه مايه يقين گردد).3- شهادت دو مرد عادل، ولى اگر اين دو شاهد صفت ماه را برخلاف يكديگر بگويند، يا نشانه‌هایی بدهند كه دليل بر اشتباه آن‌هاست به گفته آن‌ها اوّل ماه ثابت نمی‌شود.4- گذشتن سى روز تمام از اوّل ماه شعبان كه اوّل ماه رمضان با آن ثابت می‌شود، يا گذشتن سى روز تمام از اوّل ماه رمضان كه اوّل ماه شوال ثابت مى‏شود (البتّه اين در صورتى است كه اوّل ماه قبل مطابق همين طرق ثابت‌شده باشد).5- حكم حاكم شرع، به اين صورت كه براى مجتهد عادلى اوّل ماه ثابت شود و سپس حكم كند كه آن روز اوّل ماه است، در اين صورت پيروى از او بر همه لازم است، مگر كسى كه يقين به اشتباه او دارد.