Heç bir əlaməti yoxdursa, onları öz mülkiyyətinə keçirmək olar. Əlaməti varsa və sahibini tapması mümkündürsə, ona qaytarmalıdır. Lakin İslamla müharibədə olan ölkələrdə tapılana sahib çıxmağın bütün hallarda eybi yoxdur.
Məchulul-malik hökmündə deyil. Əmlak dövlətindir, ayrı-ayrı şəxslərin deyil.
Mal sahibini elan etmək yolu ilə tapmaq mümkün olan yerlərdə elan etmək lazımdır. Bizim zamanımızda elan etmək məscidlərdə deməkdən, camaat çox olan mərkəzlərdə və itən əşyanı tapdıqları yerdə, habelə qəzetlərdə və buna oxşar informasiya vasitələrində elan etməkdən ibarətdir.
Toyda xərclədiyiniz pulla bağlı hökm budur ki, buna ehtiyacı var idisə, biz icazə veririk və eybi yoxdur. Amma xərclədiyiniz pullar barəsində isə, əgər onun sahibinin razılığına yəqininiz var idisə, eybi yoxdur. Lakin onun razılığına əminlik əldə olunmasa, bu pulu borclusunuz. Ehtiyat budur ki, bu miqdar pulu ehtiyaclı bir şəxsə verəsiniz.
Bu əşyaların sahibləri onları tullamışlarsa, eybi yoxdur.
Əgər xərcin miqdarı azdırsa, öz öhdəsinə götürsün. Amma xərcin miqdarı çoxdursa və onun sahibinə çatdırmaq üçün bu pulu xərcləməkdən başqa yol olmasa, bu pulu götürə bilər.
İtirilmiş malların hökmündədir və bizim “Tovzihil-məsail” risaləmizin 2193- cü məsələsindən sonra deyilən göstərişlərə uyğun əməl etmək lazımdır.
İstifadə edə bilməz. Onun sahibini tanıyırsa ona qaytarmalıdır. Tanımadığı təqdirdə isə bu əmlak məchulul-malik (sahibi naməlum olan) hökmündədir.
Qasib qəsb müddəti ərzində onun icarə pulunu da mütəxəssislərin müəyyən etdiklərinə uyğun olaraq ödəməlidir.
Böyük məbləğdə vəsait xərcləməyibsə, ehtiyat budur ki, almasın.
Çətin məsələdir (savab qazanmasını demək olmaz).
